Rozdział 13: "Goodnight"

-Trzymaj się-szepcze i powoli odchodzi.

-Do zobaczenia jutro- odpowiadam z ulgą.

Przez moje ciało przeszła fala radości i zadowolenia.W końcu razem z Gregorym skończyliśmy projekt na angielski. Była to praca żmudna i dość wyczerpująca, ale jakoś udało się nam to skończyć. Naszym zadaniem było wykonać jak największą mapę Stanów Zjednoczonych, podpisać wszystkie stany oraz opisać najbardziej charakterystyczne cechy dla danego regionu.To wszystko trwało około miesiąca, więc razem z moim kumplem cieszyliśmy się, że mamy to za sobą.Patrząc na naszą pracę czuję satysfakcję, moim zdaniem wykonaliśmy to najlepiej jak się dało. Kąciki moich ust idą w górę, przypominam sobie jaki ubaw mieliśmy z Gregorym podczas wykonywania naszego plakatu. Z moich rozmyślań wyciąga mnie moja mama.

-Diana, kolacja- woła mnie czule.

-Już schodzę!- krzyczę.

Zbiegam szybko po schodach i już po chwili zasiadam do rodzinnego stołu. Mój ojciec wraz z siostrą zajęli już miejsca,natomiast mama dodawała jeszcze jakiś przypraw do sałatki. Zawsze starała się, aby jej dania (nawet te najmniejsze) były perfekcyjne,więc zawsze przed podaniem musi je poprawić.

-Danielle, zaczynamy się niecierpliwić- mówiąc te słowa oczy mojego ojca zaczynają iskrzyć niczym płomienie.

-Oj, tato nie przesadzaj - chichoczy mała Gabriela.

               Moja mała siostra, która z dnia na dzień robi się już coraz starsza. Nie wiem jak to się stało, że Gabi ma siedem lat.Wyrasta na moich oczach, a ja nic nie mogę na to poradzić, nie zatrzymam czasu. Z niemowlęcia w niewiarygodnie szybkim tempie zmienia się w dziewczynkę. Jej zielone oczy stają się coraz bardziej błyszczące, a brązowe niczym kasztan włosy dodają uroku bladej, ale i zarazem pogodnej buźce. Ta drobna istotka, która co noc przychodzi do mnie i prosi bym jej przeczytała na dobranoc teraz dyskutuje z moją mamą o tym, że powinna mieć kieszonkowe, ponieważ musi mieć swoje własne środki. Nie mogę się powstrzymać od śmiechu, cała ta rozmowa wydaję się być dość zabawna.

-Ale mamo! Diana ma swoje pieniądze to czemu ja nie mogę mieć- marszczy nos ze złości oraz zakłada ręce na znak, że nie wierzy rozmówcy.

-Kochanie, nie porównuj się do Diany, ona ma 16 lat więc ma już swoje potrzeby-informuje stanowczo mama.

-Ku waszemu zdziwieniu ja też mam już swoje potrzeby!- naburmuszona opuszcza jadalnie.

Mimo tak młodego wieku jej spojrzenie jest pełne złości i nienawiści. Gabriela nienawidzi, kiedy porównuje się ją do mnie, po prostu tego nie cierpi.

               Tymczasem mój ojciec przeżuwając ostatnie kęsy polędwicy próbuje rozładować atmosferę swoim tradycyjnym zestawem pytań. Czeka na stosowny moment i bez wahania rozpoczyna swój wywiad.

-Córeczko, jak tam w szkole?

-Nie narzekam- unikam odpowiedzi, moje oczy błądzą po całym pokoju, byleby jak najdalej od ciemnobrązowych oczu mojego taty.

-Czyli skończyliście już to z Gregorym? - drwi z uśmiechem.

-Tak tato. Skończyliśmy naszą pracę-obawiam się kolejnej uwagi dotyczącej mojego przyjaciela.

-Troszkę to trwało- spogląda na mnie z powagą i powoli popija czerwone wino.

-Serio, teraz się zaczną docinki odnośnie Gregorego? - pytam z ironią w głosie.

-Ale kochanie jakie docinki? Chcę po prostu wiedzieć co i jak- odpowiada z nutą podejrzliwości.

-Dziękuje mamo, było pyszne- kończę temat odkładając talerz do zmywarki.

-Diana myślę ,że powinnaś się przejść z Gabrielą. Krótki spacer dobrze jej zrobi- radzi z uśmiechem.

Również się do niej uśmiecham i pośpiesznie udaję się na górę do mojej siostry. Delikatnie łapie za klamkę od drzwi do jej pokoju, następnie cicho je otwieram. Zastaje mnie dość uroczy widok, Gabriela leży na łóżku zasłaniając dłońmi swoją małą główkę. Jej długie włosy spoczywają po wąskich ramionkach i krótkiej szyi. Cóż, mała ewidentnie się zdenerwowała całą rozmową przy kolacji i strzeliła swojego pierwszego focha. Postanawiam ją troszkę rozluźnić.

-Gabriela, masz ochotę ze mną porozmawiać? - delikatnie zapytuje.

-Z tobą tak- odpowiada bez emocji.

-Och, nie przejmuj się- zbliżam się do niej. Jeszcze nadejdzie taki czas, w którym zaczniesz posiadać własne pieniądze. Na razie ciesz się beztroską dzieciństwa, póki jeszcze ją masz - staram się ją pocieszyć.

-Może masz rację- waha się z odpowiedzią.

-Chodź, przejdziemy się -namawiam do wspólnego wyjścia. Świeże powietrze z pewnością dobrze ci zrobi.

-Zatem w drogę- humor zaczął jej się poprawiać, ponieważ na jej twarzy zawitał uśmiech.

               Ciemność zaczęła powoli ogarniać całe niebo Wrangell, na spacer zostało nam niewiele czasu, lecz stwierdzamy, że to i tak lepsze niż nic. W ekstremalnym tempie wkładamy buty oraz płaszcze i wyruszamy w drogę. Wychodząc z domu Gabriela chwyta moją rękę dodając:

-Tak mi będzie lepiej- uśmiecha się, a jej policzki z sekundy na sekundę stają się coraz bardziej różowe.

-Pójdziemy na rynek, zobaczymy jakie dziś porobili wystawy.

               Wrangell  to małe miasteczko położone na północnej Alasce. Panują tu dość chłodne warunki, ale ja nie narzekam. Uważam wręcz, że ten zimny klimat dobrze na mnie wpływa i stanowi dość ciekawą oprawę całej okolicy. Śnieg często u nas gości, a z powodu nocnych przymrozków tafla naszego jeziorka coraz częściej zamarza. Na obrzeżach występują również przeróżne góry, których stożki zawsze zdobi śnieżnobiały puch.

Rynek naszego miasta to przede wszystkim wszelakie straganiki oferujące przeróżne pocztówki, widokówki. Mimo, iż nie posiadamy ciekawych zabytków to i tak turyści często nas odwiedzają. Moim zdaniem na szczególną uwagę zasługuje tutejszy las, jest to bowiem miejsce, w którym ukrywam się każdego dnia po szkole.  Kiedy jestem w lesie i trzymam ołówek w dłoni oraz mam przed sobą pustą kartkę czuję, że żyję. Daje upust moim fantazjom i pozwalam by mój umysł na tej zwykłej kartce papieru zaczął kreować różnorodną florę i faunę. Za to najbardziej kocham Wrangell, żadne miejsce nie jest w stanie tak mocno pobudzić mojej wyobraźni.

Wszelakie myśli dotyczące magicznego lasu oraz uspakajającego rysunku odpędza melodyjny głos Gabrieli.

-Diana, proszę chodźmy nad jezioro. Bardzo proszę- zdesperowana próbuję mnie namawiać.

-Nie jesteś zainteresowana wystawami?- zapytuję.

     W sumie nie dziwi mnie fakt, iż moja siostra jest troszkę znudzona. Spoglądając na owe wystawy faktycznie można się zanudzić. Bezbarwne rośliny, dekoracje  nietętniące życiem, słabo świecące lampiony i sceptycznie nastawieni sprzedawcy. Patrząc na całość czuje się jakby pustkę, szarość, nicość. Tym samym zgadzam się na to by pójść na brzeg pobliskiego jeziora.

               Idziemy wolno, Gabriela nie przestaje trzymać mocno mojej dłoni. Gdy w końcu dochodzimy nad jezioro siostra zaczyna puszczać kaczki i zadaje mi dość dziwne pytania.

-Diana, bo ja jestem ciekawa - zaczyna się rumienić. - Czy to z Gregorym to tak na poważnie?

I kolejna osoba, która zadaje mi to konkretne pytanie. Nie rozumiem czemu wszyscy myślą, iż Gregory i ja się spotykamy. Owszem, jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi ale nic więcej. Na samą myśl o tym, że Greg mógłby być moim chłopakiem zaczynam się czuć dość niezręcznie, a wręcz dziwacznie. Przez ten projekt spędziliśmy dużo czasu razem, ale to i tak nie zmienia faktu, iż łączy nas tylko przyjaźń. Po za tym wątpię bym miała u niego jakiekolwiek szanse jako dziewczyna. Greg jest bowiem uważany za jednego z najprzystojniejszych facetów w szkole, generalnie duża ilość dziewczyn próbuje  swoich szans, ale o dziwo on nigdy nie był żadną z nich zainteresowany. Dopiero niedawno pewna Agnes przykuła jego uwagę. Średniego wzrostu blondynka o lazurowych oczach musi mieć to coś, skoro Greg  się nią zainteresował. Często wypytywałam go o nią, ale on zawsze zmienia temat i przy mnie nie lubi rozmawiać o płci pięknej.

-Nie Gabrielo. Jesteśmy tylko przyjaciółmi.- odpowiadam bez emocji.

-Ale chyba tylko dla ciebie -zaczyna się śmiać pod nosem.

-Czemu tak uważasz?- zaciekawiła mnie swoim stwierdzeniem.

-Zawsze kiedy przychodzi, to się tak na ciebie patrzy, jakby na jakąś piękność. Zauważyłam, że jak  przychodzi i go przytulasz na powitanie to się rumieni.

-Gabriela, proszę cię nie zmyślaj- denerwują mnie jej wymysły.

-Mówię serio, moim zdaniem on nie traktuję ciebie jak przyjaciółkę i to chyba powód dla którego odrzuca każda inną dziewczynę. Może on  chce być tylko z tobą- teraz to już moja mała siostrzyczka śmieje się na cały głos.

-Jasne- nie protestuję i również zaczynam się śmiać.

Beztroskie chwile przerywa dziwne wrażenie, iż ktoś mnie obserwuje. Obie z Gabrielą się uciszamy, a ja szybko odwracam się za siebie. Jedyne co mi mignęło to niebieski kosmyk włosów...

       Idziemy bardzo szybkim krokiem, mam wrażenie, że ktoś nas nadal śledzi. W pewnym momencie czuję ogromny ból w całej mojej głowie. Wydaje mi się, iż czaszka zaraz mi eksploduje. Nie docierają do mnie żadne wiadomości, żadne zmysły. Łapię się za głowę i kucam, Gabi chyba uporczywie wzywa pomocy, ale nie słyszę dokładnie co mówi. Nagle zostaję zabrana ze scenerii rzeczywistości i przed moimi oczyma ukazują się moje wszystkie wspomnienia...

Wspólne święta, odwiedziny babci, urodziny Gabrieli , wakacje nad morzem, pierwsze dni w szkole, Gregory, kłótnie rodziców, kolejne chwile z Gregorym , płacz po stracie dziadka, Gregory...

Wszystkie te chwile przelatują przed moimi oczyma i nie jestem w stanie zatrzymać tego procesu.  W końcu ból ustaje, a moje ciało powoli opada na ziemię. Ostatnie dźwięki jakie słyszę to ciche łkanie Gabi. Nieoczekiwanie odzyskuję przytomność, lecz jedyne co dostrzegam to  jak niedaleko mnie stoi dość wysoki mężczyzna o niebieskich włosach i lazurowych oczach. Wysoki, ubrany w ciemne i zarazem ponure ubranie przygląda się mi z powagą. Mam wrażenie, iż zaraz mnie zaatakuje, lecz on ...

Znika.

                                                                                                       *

     Jestem już w domu, wyczerpana po ciężkim dniu marzę by znaleźć się w moim łóżku pod kołdrą. Udaję się do kuchni, aby napić się szklanki wody przed snem. Wszyscy domownicy już śpią, więc staram się działać w zupełnej ciszy. Bezszelestnie nalewam wody do szklanki, lecz prawie ją wypluwam kiedy słyszę delikatne pukanie do drzwi. Dreszcz przechodzi przez całe moje ciało, każda komórka mojego ciała czuje teraz ogromny strach. Wszystkie moje nerwy są sparaliżowane, obawiam się, iż niebieskowłosy mężczyzna postanowił mnie odwiedzić. Na palcach udaję się do drzwi wejściowych i  przeżywam szok gdy odkrywam kto za nimi stoi...

   Zestresowany Gregory ciężko oddycha i chyba jest mu zimno. Postanawiam  wpuścić go do domu.Nie da się opisać jak ogromny uśmiech pojawił się na jego twarzy, gdy zobaczył moją osobę.

-Kamień spadł mi z serca Dian- zaczął zestresowany. Zapomnieliśmy przykleić nazwę najważniejszego stanu...

Po tych słowach podaję mi małą karteczkę z napisem "Alaska". Uśmiecham się do siebie i jestem pełna podziwu, że przyszedł do mnie tylko po to by mi podarować ową karteczkę.

-Serio? Przychodzisz przed północą do mojego domu tylko po to by mi to przekazać? Mogliśmy to przecież przykleić rano w szkole- informuję z lekkim zdezorientowaniem.

Chyba nie takiej reakcji oczekiwał mój kumpel, zmieszany zastanawia się jak odpowiedzieć na moją ripostę.

-Chciałem ci także życzyć dobrej nocy. A więc dobranoc Diano- odpowiedział z największą czułością.

Postanawiam dać mu rekompensatę za jego trud, który włożył by powiedzieć mi zwykłe "dobranoc". Przybliżam się delikatnie do bruneta. Nasze oczy się spotykają, wymieniamy głębokie spojrzenie. Chwytam jego dłoń, a następnie oddaję delikatny pocałunek na jego gorącym policzku.

-Kolorowych snów - szepczę mu do ucha.

Lekko zdezorientowana co czynić dalej cofam się i wymieniam ostanie spojrzenie z Gregiem. Zamykam jak najciszej drzwi i słyszę jak ciemnooki szepcze sam do siebie

-Na pewno będą kolorowe...

                                                                                         *

                                                           (pisane z perspektywy Seraphina)

Z impetem otwieram kolosalnie ciężkie wrota Akademii. Biegnę jak najszybciej do Draco, by przekazać mu najbardziej wyczekiwaną wiadomość. Z ciężkim sercem budzę kompana, ten zaczyna się na mnie drzeć.

-Serpahin do cholery ! Co ty sobie wyobrażasz ? Ciężko zrozumieć, że godzina piąta nad ranem to godzina spania?

-Znalazłem ją-informuje stanowczo.

-Co ? -jego wściekłość zamienia się w zaciekawienie i podekscytowanie.

-Znalazłem Strażniczkę wody.

Witam was :))) Od dziś należę do zespołu Destiny :)) Jestem niezwykle podekscytowana, ponieważ pisanie tego typu bloga to dla mnie nowość, dlatego proszę was o wyrozumiałość :)) Cóż więcej o mojej osobie dowiecie się w zakładce "Autorki".

Mam nadzieję ,że rozdział się wam podoba :))  Śmiało komentujcie :))

Rozdział dedykuję wszystkim moim przyjaciołom :)) W szczególności Martynie i Julii :)) ----> wiedzcie, że was wspieram zawsze i wszędzie <3  

Pozdrawiam również moją siostrzyckę Gabrielę <3 oraz Agatkę :))) Dzięki za wczoraj Aga <3

Chłopaczków z Gangsty  również ściskam i pozdrawiam.

Do następnego kochani <3